مهمترین عاملی که شرکت‌های فولادی را به سمت کربن‌زدایی سوق می‌دهد، سیاست‌های و قوانین دولت‌ها و نهادهای بین‌المللی است. از جمله مهمترین این سیاست‌ها می‌توان به موارد زیر اشاره کرد.
سیستم تجارت گازهای گلخانه‌ای
در این سیستم که با عنوان سیاست Cap & Trade نیز شناخته می‌شود، به هر شرکت صنعتی اجازه‌ی تولید مقدار محدودی گاز گلخانه‌ای داده می‌شود. شرکتهایی که بیش از حد اجازه داده شده گازهای گلخانه‌ای تولید می‌کنند، باید مجوزهای اضافی از سایر شرکت‌ها (که تولید گازهای گلخانه‌ای آنها کمتر است) خریداری کنند. سقف این مجوزها هر سال مقداری کاهش می‌یابد و بنابراین کنترل گازهای گلخانه‌ای به موضوعی مهمتر بدل می‌شود. این انگیزه‌ی اقتصادی، شرکت‌ها را به سمت تولید گازهای گلخانه‌ای کمتر سوق خواهد داد. اما از سوی دیگر، خرید مجوزها باعث افزایش بهای تمام‌شده‌ی محصول و در نتیجه افزایش قیمت آن خواهد شد. این افزایش قیمت نتیجه در رونق واردات خواهد داشت؛ اتفاقی که از آن تحت عنوان “نشت کربن ” یاد می‌شود. یعنی تلاش برای کاهش انتشارات در یک نقطه از دنیا، انگیزه‌ی واردات را بالا برده و کشورهایی که قانونی برای کاهش انتشارات کربنی ندارند (و یا قوانین سهل‌گیرانه‌تر دارند) اقدام به تولید بیشتر و صادرات کرده و در نتیجه انتشارات کربنی آنها بالا می‌رود. یعنی انتشارات کربنی کاهش نمی‌یابد و صرفا از مکانی به مکان دیگر منتقل می‌شود. اما برای حل این مسئله نیز سازوکاری پیش‌بینی شده است.
سازوکار تنظیم مرزی کربن
برای آنکه تولیدکنندگان درون اتحادیه‌ی اروپا متضرر نشوند، سازوکاری اندیشیده شده است که طبق آن برای وارد کردن کالاهایی که کربن زیادی منتشر کرده‌اند باید جریمه‌ای پرداخت شود. مقدار این جریمه به گونه‌ای است که عملا هزینه‌ی واردات و تولید را یکسان می‌کند. این سازوکار قرار است از سال 2026 اجرایی شود.
دستورالعمل انتشارات صنعتی
این دستورالعمل که در سال 2010 اجرایی شد، شرکت‌ها را موظف به اخذ مجوزهایی می‌کند که طبق آنها، شرکت باید از بهترین روش‌های در دسترس برای تولید استفاده کند. این روش‌های تولید به حفظ محیط زیست کمک می‌کنند.
صنعت فولاد نیز ذیل محدوده‌ی این دستورالعمل قرار می‌گیرد. طبق این دستورالعمل، تمام کارخانه‌هایی که بیش از 20 تن فولاد در ساعت تولید می‌کنند باید این مجوزها را اخذ کنند.
رده‌بندی اتحادیه‌ی اروپا
تعاریفی که در دنیا برای پایداری وجود دارد متفاوت است. از این رو، اتحادیه‌ی اروپا، لیستی از فعالیت‌های پایدار را معرفی کرده است و معیارهایی وضع کرده که مطابق آن، پایداری واقعی هر فعالیت ارزیابی می‌شود. به این ترتیب، شرکتهایی که واقعا فعالیت‌های سبز انجام می‌دهند شناسایی می‌شوند و سرمایه‌گذاران با اطمینان بیشتری روی آنها سرمایه‌گذاری می‌کنند.